söylersem içimdekileri yüzüne kurtulurum sandım. karşımda ağlarsa içim rahatlar sandım. o da benim gibi huzursuz olursa kendi yüzünden huzur bulurum sandım..
olmadı. sanmak...
içimde kalan biriken her şeyi söyleidm ona. Sen hiç yoktun dedim. baka içimde bu boşluk senin yüzünden dedim. seni sevmiyorum çünkü seni sevmenin ne demek olduğunu bilmiyorum ddim sen bana sevgi kadar yakın olamadın dedim. bak her şeyin sorumlusu da sensin dedi,m. veremeyecek cevabım yok hiçbir soruya demişti konuşmaya başlamadan önce, susmak zorunda kaldı. verecek cevabı olmadığından değil cevaplarının benim acımı dindirmeyeceğini anladığından...
o sustu. ben bütün suskunluklarımı çöpe atıp avaz avaz haykırdım o na. ve belki de son kez söyledim o na: BABA...
1 yorum:
aslında hep oyle sanırız... kurtulacağımız ama acılarımız yasadıklarımız o anda daha da buyur içimizde.. belkıde beklememelıyız bizim kadar ince dusunmelerini, ummamalıyız bizi umursamalarını,istememeliyiz bizi anlamalarını... cunku karsılığını bulamadığında daha da yıkılırız. içimizdeki boşluk daha buyur. acılarımıza bı btanesi daha eklenir. ama cıkartıp atamayızda dediğin kağıt parcası gibi. nekadar acıtsalarda, üzselerde, görmemezlikten gelselerde...
seni cok ıyı anlıyorum dmeselerde...
Yorum Gönder