28 Ağustos 2009 Cuma

Mektup 1

Elimi öyle bir tutmalısın ki bastığım toprak benden aldığı enerjiyi yaymalı tüm dünyaya. Benim senin sevginle canlanan bitki örtüm hayat vermeli doğaya.

Bu ilişkinin içinde özgürlüğü yaşamalıyı biz. Ruhlarımız özgürce dolaşmalı aşk bahçemizin uçsuz bucaksız dünyasında, sonsuzluğu yaşamalıyız, sevgiyi içmeliyiz kana kana.

Bir o kadar da derinden bağlanmalı ruhlarımız.Bir olmanın tadını çıkarmalıyız tekil bireyselliğimizde. Ellerimiz bir olmalı, gözlerimiz bir olmalı, bedenlerimiz bir olmalı. İçimizde kanayan, acıyan yanları öpücükler ile iyileştirmeliyiz. Dudaklarımızın gezdiği hücreler yenilenmeli, bütün olmanın, bu iyileşmenin tadını çıkarmalıyız.

Biraz sabretmelisin ki çok beceriklisin bu konuda. İçimdeki henüz gezmediğin, henüz tanışmadığın dünyayı görmek için biraz sabretmelisin. Sonra sana dünyanın kaç bucak, kaç canlı, kaç akıl almaz oyun olduğunu göstermeliyim. Ve seninle farkına varmalıyım her birinin.

Kendini koşulsuz brakmalısın bana. Elini tutup çektiğimde o an gitmek istediğimiz yere gitmeliyiz.Yaşamalıyız, yaşamı hissetmeliyiz. Güneşin doğuşunu, ayın kayboluşunu izlemeliyiz. Bir günün 24 saatten ibaret olmdğını kanıtlamalıyız.

Fotoğraf çekmeye gitmeliyiz örneğin arka mahallelere. Çocukların gözlerindeki masumiyeti ve umudu yakalamalıyız bir karede. Yaşam kırıntıları bulmalıyız oralarda, izinsiz almalıyız ve martılara atmalıyız bir adavapurunda.Doğanın ortasında bir böceğin bir yaprağı yerkenki halini çekmeliyiz. Bu olağanüstü duruma, bu yaşama, bu yaratanın akıl almaz döngüsüne akıl erdirmeye çalışmalıyız.

Beraberken uzun sohbetlerimiz olmalı, dünyaya, hayata, poitikaya, sanata dine, aşka,küfüre, edebe,adaba,içkiye dair sohbetler etmeliyiz. Bazen sadece yol olmalı. Uzun bir yola çıkmalıyız bir gece vakti. Yol boyunca konuşmamalıyız. Yanındayken özgür olmanın, yanındayken yanında olmamanın, beraber olmanın ve uzak olmanın tadını çıkarmalıyız. Verdiğimiz ilk molada birbirimizi hasretle kucaklamalıyız. Yanındayken özlemenin farkına varmalıyız.

Yardım etmeliyiz insanlara, umudu olmayanlara umut olmayı görev edinmeliyiz üstümüze. Hayatımızın, var oluşumuzun amacı buymuşçasına, bunun için yaratılmışçasına çabalamalıyız ve bırakmalıyız kendimizi yaratanın kucağına, teslim olmalıyız bu gücün yüceliğine...

Sevmenin tadına varmalıyız. Severken çığrından çıkmalı herşey. Doyumsuz olmalı severken. Yarına özlem duymalı dünü minnetle anmalı ve anın tadını çıkarmalıyız.

Yaşlanmamalı içimizdeki çocuk, ruhumuz hep doyumsuz hep canlı kalmalı. Sevgimizle sınırsızlığı sonsuzluğu yaşamalıyız.Paylaştıkça çoğalmalıyız, paylaşmadıklarımız bizi eksiltmemeli.

Ve bir gün çıkıp gideceğimizi bilmeliyiz. Bir gün artık bir olmayacağımızı, sonun gerçek olduğunu yadsımalıyız. Ama bunu düşünerek yaşamamalıyız. Ayrılık nereden gelirse gelsin, sevgiyi kabullendiğimiz gibi kabullenebilmeliyiz. Gitmeyi de bilmeliyiz, bırakmayı da, vazgeçmeyi de. Ama asla zamansız olmamalı vedamız, hiçbir şey yarım kalmamalı. Süpriz ayrılık sadece yaratan tarafından yapılamalı. Zamansız ayrılık bir tek ölüm yüzünden olmalı. Ve biz her gecen saniye ölümsüzlüğün anlamını keşfetmeli kana kana içmeliyiz yaşamı.

Hayatın bizi yoran yanlarından içimizde molalar vermeliyiz. Çok uzak olalıyız birbirimize böyle zamanlarda. Tarifsiz acılar çekmeyi de anlamlıyız. İçimizdekini anlatamamalıyız. Gözlerine baktğımda acıyı görebilmeliyim, aynı gözlerde umudu, aşkı, nefreti, sevinci, özlemi de görebilmeliyim. Gözlerimizde yaşamı, yaşadığımızı görebilmeliyiz.

Su içerken, yemek yerken, uyurken bnları sadece bir eylem, bir yaşam gerekliliği olduğu için yapmamalıyız. Syun dudaklarımızdan boğazımıza, oradan midemize ve en son vücudumuzdan çıkışına tanık olmalıyız. Bunun yüceliği ile yücelmeliyiz.

Dünyanın herhangi bir yerinde ezan sesini dinlemeliyiz. İçimizde tasavvufa ermeliyiz. Yaratanı ruhumuzda, özümüzde bulamalı, bize verdiklerine şükretmeliyiz. Birbirimiz için iyi dileklerde bulunurken insanlığı unutmamalıyız.

Ve ölüm geldiğinde, azrail canımızı henüz almadan önce bu hayatı iyiki yaşadım diyebilmeli, öbür dünyadaki sonsuzluğa hazır hissetmeliyiz kendimizi. Geçişler erken veya geç olmamalı. Zaman kolumuzdaki saatten ibaret olmalı. Bütün vedaların erken olduğunu ve aslında her şeyin tam vaktinde gerçekleştiğini unutmamalıyız.

Vakit geçerkende dururken de biz olmaktan ve bir olmaktan aynı keyfi alabilmeliyiz. Hayatın aslında bir başlangıç olduğunu ama bitiş olmadığını birbirimizde keşfettiğimizde, bu doyumsuz şenliğin kendi eserimiz olduğunu görmeli ve altına imzamızı atmalıyız.

Ve sen elimi tutmalısın, öyle sıkı tutmalısınki, bastığım toprak benden aldığı enerjiyle hayata hayat katmalı, hayatıma anlam kattığın gibi....

Ezgi AKTAŞ
28.08.09 04:20

Hiç yorum yok: